1ο Συμπόσιο γλυπτικής δήμου Αγίας Παρασκευής ( 2004 )

Γλύπτης : Κώστας Βρούβας ( 1951 – )                                                                         

 Τα υπόλοιπα έργα του συμποσίου :εδώ

Κατηγορίες : Συμπόσια | Αγία Παρασκευή | 2000-2009

Συμπόσιο γλυπτικής Νομαρχία Πειραιά ( 2006 ) με θέμα Ποδόσφαιρο, Λιμάνι, Πολιτισμός

Γλύπτης : Κώστας Βρούβας ( 1951 – )                                                                  

Θέση : Χώρος στάθμευσης σταδίου Καραϊσκακη

 Τα υπόλοιπα έργα του συμποσίου : εδώ

Κατηγορίες : Συμπόσια | Πειραιάς | 2000-2009

Παύσις ΙΙ

Στην εργασία μου αυτή, όπως και στις προηγούμενες, αναπτύσσω στο χώρο ένα είδος «ορχήστρας», μέσα από το οποίο η οπτική περιδιάβαση του θεατή παραλληλίζει «το χρόνο τον αληθινό», με τον ρυθμικό ( μουσικό ) χρόνο του «ΗΧΟΥ» και των διαδρομών του. Στις γλυπτικές μου συνθέσεις, αποτελούμενες από σίδερο, ξύλο και λοιπά υλικά, ενσωματώνω αυτούσια στοιχεία ηχητικών οργάνων, όπως μικρόφωνα, κόρνες, τρομπέτες, διαπασών, καθώς και σκαπτικά τρυπάνια – εργαλεία τα οποία συνθέτουν τα πλήκτρα ενός πιάνου – πάγκου εργασίας. Όλα αυτά τα στοιχεία δηλώνουν «ΗΧΟ», έναν «ήχο» σε παύση, έγκλειστο, που αναζητά την φυγή και τη δύναμη της φωνής του μέσα από την σιωπή του. Πρόκειται για ένα «μουσικό σύνολο» σιωπής, που οργανώνει έναν άδειο χώρο, μέσα από τα επίσης άδεια ηχητικά όργανα που η λειτουργία τους, ( ο ΗΧΟΣ ), είναι η νοητή πορεία του χρόνου μέσα στο χώρο.

Κώστας Βρούβας

Είναι δύσκολο να αναλύσεις ένα έργο που παρουσιάζεται από την αρχή σαν work in progress και που υπόσχεται μία ανάπτυξη χωρίς όρια, παρ΄όλες τις δυσκολίες που παρουσιάζει στην πορεία του, δυσκολίες που αφορούν το διάλογο μεταξύ των ενοτήτων του. Επιχειρώντας μία σύντομη αναδρομή στη δουλειά μου θα διαπιστώσουμε ότι το θέμα της διαχείρισης του χώρο – χρόνου είναι έντονο και μονίμως επίμαχο στο έργο μου. Διεισδύοντας στις λεπτές πτυχές και τη συνθετότητα αυτών των δύο εννοιών, επιδιώκω να αναδείξω την κρυμμένη μορφική δομή που έχει με τον τρόπο του κάθε αίσθημα που απαντάται στο βιότοπο του χώρο – χρόνου.

Στην πρώτη ενότητα της δουλειάς μου το 1980 με τίτλο ΤΟΤΕΜ, διαχειρίστηκα υλικά όπως : ξύλο, πέτρα, μάρμαρο, γύψο, χρώμα, χρυσό, για να συνθέσω «ήχο και εικόνα» πάνω στο αρχέτυπο της μήτρας, δημιουργώντας ένα γλυπτικό «περιβάλλον» «οπτικής σιωπής».

Στη δεύτερη ενότητα κατασκεύασα τον ΚΥΚΛΟ : μία γλυπτική εγκατάσταση από τσιμεντένιους κυλίνδρους, με χρώμα και γύμο, «θέτοντας σε τροχιά το χρόνο» στη συμπαντική διάσταση του χώρου.

Στην τρίτη ενότητα δημιούργησα τα ΑΝΑΛΟΓΙΑ : ένα γλυπτικό περιβάλλον από μάρμαρο, ξύλο, χρώμα, γύψο και σίδερο, αναπτύσσοντας στο χώρο ένα «μουσικό σύνολο» αδήλωτου «ήχου», υπαινισσόμενος την «άηχη» πορεία του χρόνου στο χώρο.

Με την τέταρτη ενότητα, τα ΘΡΑΥΣΜΑΤΑ : ανασυνθέτω κομμάτια και αποσπάσματα από την ύλη των προηγούμενων εργασιών μου, επαναπροσδιορίζοντας την υλική και μορφοπλαστική διάσταση του έργου μου.

Ο ΗΧΟΣ, η Πέμπτη κατά σειρά ενότητα της δουλειάς μου αναπτύσσεται στο χώρο, με γλυπτά, από σίδερο και μάρμαρο, κάνοντας σαφή αναφορά στα μουσικά όργανα, δίνοντας την αίσθηση ενός «οπτικά, ρυθμικού μουσικού χρόνου».

Στην έκτη ενότητα κατασκεύσα τα ΣΗΜΑΝΤΡΑ : μία γλυπτική εγκατάσταση από σίδερο και ξύλο αιωρούμενη στο χώρο και αταλάντευτη στην άπνοια του χρόνου.

Στην έβδομη ενότητα με τίτλο ΠΑΥΣΙΣ Ι : δημιούργησα τα μονόχορδα, ένα γλυπτικό περιβάλλον από ξύλο και σίδερο «θέτοντας τον «ήχο» σε μακρά χρονική σιωπή».

Κώστας Βρούβας

Γεννήθηκε στον Πειραιά το 1951. Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Φλωρεντίας ζωγραφική, με καθηγητή τον S. LOFFREDO και χαρακτική, με καθηγητή τον N. MAFFREDI.
Ατομικές εκθέσεις
1982 : Γκαλερί «ΑΡΓΩ», Αθήνα
1987 : Γκαλερί «ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΕΧΝΗΣ ΨΥΧΙΚΟΥ», Αθήνα
1989 : Γκαλερί «GALLERIA ARTISTA», Ρώμη
1990 : Γκαλερί «GALLERIA T. K. G.», Τεργέστη
1991 : Universita di Ancona,sala del Rettrorato, Ancona
1992 : Γκαλερί « ΝΕΕΣ ΜΟΡΦΕΣ», Αθήνα
1992 : Γκαλερί «ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΕΧΝΗΣ ΕΚΦΡΑΣΗ», Αθήνα
1996 : Γκαλερί «ΝΕΕΣ ΜΟΡΦΕΣ», Αθήνα
2003 : Γκαλερί «3», Αθήνα
2010 : Titanium Yiayiannos Gallery, Αθήνα
Ομαδικές εκθέσεις
1982 : «12η Biennale», Παρίσι
1982 : «Maison de la Grèce, Παρίσι
1983 : «Jeunes artistes Grèce», st Etiene, Γαλλία
1983 : «4η Διεθνής Μπιενάλε Γλυπτικής, Σκιρώνειο Μουσείο, Αθήνα
1983 : Γλυπτική, Γαλλικό Ινστιτούτο, Αθήνα
1985 : Γλυπτική, Κέντρο Τεχνών, Πάρκο Ελευθερίας, Αθήνα
1987 : Πενελλήνια έκθεση Ο. Λ. Π.., Πειραιάς
1988 : «CAPUA DIREZIONE SUD EST», Μουσείο Provinciale Campano Capua, Napoli, Ιταλία
1988 : «EXPO ARTE», Μπάρι, Ιταλία
1989 : «Τέχνη δίχως σύνορα», Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης, Ι. Τούντα
1992 : VIII Διεθνής Μπιενάλε Γλυπτικής 91 – 92, Σκιρώνειο Μουσείο, Αθήνα
1993 : «PREMIO TRAIANO 93», Ancona, Ιταλία
1994 : «CINTERELLA’S REVENGE», CRISTINROSE GALLERY, Νέα Υόρκη
1995 : «CINTERELLA’S REVENCE», SPITH’S GALLERY, Λονδίνο
1996-7 : «9η International Biennale of Sculpture, Σκιρώνειο Μουσείο, Αθήνα
1997 : Ιερά οδός – Μια άλλη άποψη», Υπουργείο Πολιτισμού-Εφορία Παλαιοανθρωπολογίας-Σπηλαιολογίας, Αθήνα
1999 : «ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΝΤΑ», Γκαλερί ΝΕΕΣ ΜΟΡΦΕΣ, Αθήνα
1999-00 : «Προσεγγίσεις Ελληνικότητας, Γενιές του ΄80 - ΄90, Πινακοθήκη Δ. Αθηναίων/Μουσείο DALARNA _ FALUM, Σουηδία/Ελληνική Πολιτιστική Στέγη, Στοκχόλμη, Σουηδία/Πύργος VIADEN, Λουξεμβούργο
2002 : «Το καπέλο του καλλιτέχνη», Γκαλερί Yiayiannos, Αθήνα
2003 : «Εικαστική Ωδή», Διεθνής ημέρα Μουσικής, Κέντρο Τεχνών,Πάρκο Ελευθερίας, Αθήνα
2003 : «Ελληνική Γλυπτική Χαρακτική», Συλλογές Θόδωρου Χατζησάββα, Πινακοθήκη Δήμου Αθηναίων
2006 : «Time based Arts», Τέχνη τέταρτη διάσταση, ΔΗ.ΠΕ.ΑΠ. Αγίας Παρασκευής, Αθήνα
2007 : «Βήματα γλυπτικής», Γκαλερί Kaplanon 5, Αθήνα
2010 : «ART ATHINA», Titanium Yiayiannos Gallery, Αθήνα
Συμπόσια Γλυπτικής
2001 : Β΄ Διεθνές Συμπόσιο Γλυπτικής Θάσου, Θάσος
2004 : «Μαραθώνιος Δρόμος-Ο Δρόμος της Αναγγελίας»,α΄Συμπόσιο Γλυπτικής, Δ.Αγ.Παρασκευής, Αθήνα
2004 : α΄Συμπόσιο Γλυπτικής Δήμου Τρικκαίων, Τρίκαλα
2006 : Νομαρχία Πειραιά, Π.Α.Ε. ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ, Συμπόσιο Γλυπτικής, Στάδιο Καραϊσκάκη, Πειραιάς
Συλλογικές εκθέσεις
‘Εχει εργαστεί συλλογικά με τους Έρση Βενετσάνου και Νάκη Ταστσιόγλου δημιουργώντας εικαστικά περιβάλλοντα.
1981 : «Περιβάλλον», γλυπτική, Γκαλερί «ΩΡΑ», Αθήνα.
1983 : «Περιβάλλον – Δράση», γλυπτική, Μέδουσα Αίθουσα Τέχνης, Αθήνα.
1983 : «Περιβάλλον – video», γλυπτική, Γαλλικό Ινστιτούτο, Θεσσαλονίκη.
1985 : 5η Διεθνής Biennale Γλυπτικής, «The quality of life», Αθήνα, Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης, Σκιρώνειο Μουσείο, Αθήνα.
1991 : «Περιβάλλον», γλυπτική, Μονή Αγίου Ιωάννου Καπαρού, Λεύκες – Πάρος, Οργάνωση Μέδουσα Αίθουσα Τέχνης.
1993 : «Μετάλλαξη του Θεάτρου Αιξωνή σε γλυπτό Αχέτα χώρο», Θέατρο Αιξωνή Γλυφάδα.
Έργα του βρίσκονται :
Σε ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, στο Μουσείο Μοντέρνας ΤέχνηςΙ. Βορρέ, Παιανία, στο Σκιρώνειο Μουσείο, Αθήνα, στο Μουσείο Ιστορίας Π.Α.Ε. ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ, Στάδιο Καραϊσκάκη, Πειραιάς, στο Μουσείο ITTINCEN, Ελβετία και στο Μουσείο PROVINCIALE CAMPANO, Napoli, Ιταλία

Δημοσιεύσεις :

Νους ορά και Νους ακούει : «Παύσις ΙΙ» _____________________________________________

Η παύση ως «ευκίνητο διαπλεκόμενο στοιχείο» ως μέρος της συνομιλίας όπως il silenzio fa parte della conversazione, είναι το δυναμικό κύτταρο της τωρινής δουλειάς του Κ. Βρούβα. Στην έκθεση αυτή κυριαρχεί ένα εικαστικό concerto για πιάνο και ορχήστρα. Ένα περιβάλλον – Installation ως εικαστική μουσική μονάδα. Η ορχήστρα δεν λειτουργεί μόνο ως συγχορδία μουσικών οργάνων. Εδώ τα μουσικά όργανα παράγουν «ήχο» χάρη στην εικαστική τους φόρμα και μία εντεταλμένη υπηρεσία. Ο Βρούβας είναι γλύπτης διαισθητικός. Ξέρει καλά το αντικείμενό του και να μεταμορφώνει την τρισδιάστατη έννοια του όγκου του σε πολυδιάστατη απεικόνιση μιας άλλης λειτουργίας του «ήχου» που παράγουν τα γλυπτά, μουσικά στοιχεία μιας εικαστικής σύνθεσης με τα εικαστικά στοιχεία ενός πιάνου σε αρμονία και αντίστιξη. Η λεπτή αίσθηση της μουσικής ενεργοποιείται συνοδεία γεωμετρίας σε σχέση αμφίδρομη ενώ η μαγεία αυτής της γλυπτικής ανιχνεύεται στο ότι είναι ικανή να μεταμορφώσει το αντικείμενο χωρίς να αρκείται μόνο στη μορφοποίησή του. Σίδερο, ξύλο, καθώς και αυτούσια στοιχεία ηχητικών οργάνων, όπως μικρόφωνα, κόρνες ,τρομπέτες, διαπασών, καθώς και σκαπτικά τρυπάνια – εργαλεία τα οποία συνθέτουν τα πλήκτρα ενός πιάνου – πάγκου εργασίας και παράλληλα ένα εικαστικό τοπίο όπου ο ήχος είναι έντονος και υπαρκτός. Η θέαση του συνόλου μετατρέπεται σε μία ενιαία βιωματική εμπειρία. Ο καλλιτέχνης – ενορχηστρωτής διευθύνει τα έργα του και κατευθύνει τους «ακροατές» - θεατές στην περιπλάνησή τους στους χώρους της σιωπής, στο «αθόρυβο» βήμα του χρόνου, σε μία πορεία περιπετειώδη και ανερμήνευτη μέσα στο χώρο, προσπαθώντας να ανακαλύψει το νόημά της. Εδώ η αντίφαση είναι θέση. Είναι απόφαση. Ο ήχος ως αναγκαστικός σύντροφος σε μια πορεία εξ ορισμού μοναχική και δύσκολη, φαινομενικά ανύπαρκτος αλλά ουσιαστικά υπαρκτός, δεν υποκαθιστά βεβαίως την αέναη κίνηση του υλικού. Την στηρίζει σιωπηρά, αναγκαία κρυφή παρουσία στις δύσκολες ζωές αντικειμένων χωρίς «σκοπό», τα οποία καλεί σε μια σουρεαλιστική μετοίκηση – Εγκατάσταση. ‘Ετσι, τα γλυπτά του Βρούβα αποκτούν μια εντυπωσιακή στερεότητα μέσα από μια εσωτερική κίνηση που διαφαίνεται. Επιτομή της εικαστικής αυτής διαδρομής το πιάνο, ως το απόλυτο σύμβολο μουσικής. Το πιο αναγνωρίσιμο. Εδώ όμως μετατρέπεται σε εργαλείο εικαστικής δημιουργίας ως πάγκος εργασίας όπου η μουσική εμπλέκεται με την εικαστική διαδικασία ως ένα ενιαίο σύνολο. Ουσιαστικά ένα «μουσικό» εργαστήρι όπου το φαντασιακό κατεργάζεται το πραγματικό σε μια προσπάθεια αναγωγής σε μία κατασκευαστική αρχή. Ο Κώστας Βρούβας δεν είναι μόνο καλλιτέχνης : αποδεικνύεται και σεμνός κατασκευαστής, βαθύς γνώστης του αντικειμένου του με την προσήλωση του τεχνίτη και την ποίηση του δημιουργού. Η εμπειρία της έκθεσης του έχει μια εσωτερική γοητεία που είναι μέρος του κάθε έργου και συνέχεια του όλου. Η μουσική και η μορφή ενοποιούνται σε ένα παιχνίδι όπου οι φόρμες χάνουν τα όριά τους και μπερδεύονται με την υφή των ήχων σε ένα υπέροχο άκουσμα. Σε ένα ηχηρό θέαμα.
Δρ. Βιβή Βασιλοπούλου

Οι φόρμες του Κώστα Βρούβα παραπέμπουν στη χειροποίητη κατασκευή πάνω σε πρωτογενή υλικά που έχουν πάρει το σχήμα τους μέσα από πολύχρονες και απρόσωπες διαπραγματεύσεις, τις οποίες έχει συμπληρώσει η παρεμβολή του χρόνου, αφήνοντας στις επιφάνειές τους τα σημάδια του. Δημιουργώντας, μέσα από την «ορχήστρα» κρουστών και νυκτών οργάνων, την ατμόσφαιρα της προσδοκίας, ο καλλιτέχνης υποβάλλει στον θεατή ένα είδος στοχαστικότητας πάνω στη μνήμη και στα στοιχεία που την δραστηριοποιούν. Πρόκειται για μια συλλογική και πολυπολιτισμική μνήμη που παρουσιάζεται σαν ζωντανός οργανισμός, προικοδοτημένος με μια δική του φυσιολογία. Απουσιάζει ωστόσο ο εκτελεστής, τον οποίο σκόπιμα ο Κώστας Βρούβας παραλείπει, στοχεύοντας στην εννοιακή παράμετρο. Τα σημαίνοντα έχουν μετατραπεί σε σήμαντρα και τα σημαινόμενα εξαρτώνται πάντοτε από τη διαπλοκή των «ήχων»,από τους εκάστοτε παραλήπτες και από τις συναισθηματικές τους διεγέρσεις. Περισσότερο όμως κι από αυτές, εκείνο που έχει σημασία είναι ο ήχος του χρόνου και ο ήχος του κενού. Άλλωστε., Ο Βρούβας υπαινίσσεται την διελκυστίνδα ανάμεσα στα αρχέτυπο, στην μήτρα ήχου – εικόνας – ιδέας και μεταμορφωνόμενης έννοιας που σχηματίζει την «παρτιτούρα» των θέσεων, των διαστημάτων, των παύσεων και της ταξινόμησης εναρμονιζόμενων μέτρων. Των μέτρων μέσα απ΄όπου εμφανίζεται ο κόσμος της νόησης, παρουσιαζόμενος ως ολιστικός μετασχηματισμός, αφ΄ης στιγμής η συγγένεια ανάμεσα στις τέχνες και στις ποικίλες δημιουργικές τους εκφάνσεις καθίσταται εμφανής. Τα σήμαντρα, τα αναλόγια, τα μονόχορδα, τα τύμπανα δημιουργούν ένα «περιβάλλον», μέσα στο οποίο η οπτική και σωματική περιδιάβαση του θεατή υποκαθιστά τον ήχο και τις διαδρομές του. Πρόκειται για έναν ήχο που έρχεται από τις μήτρες του παρελθόντος και με τις κυματικές του συμβολές συναντά το αδιερεύνητο παρόν, οικοδομώντας από τις θέσεις και τις στάσεις του εκάστοτε θεατή τις νέες του σημασίες. Τις σημασίες που δεν ορίζουν καταστάσεις, αλλά προθέσεις και υποθέσεις για τη νέα πραγματικότητα.
Αθηνά Σχινά Ιστορικός Τέχνης – Κριτικός Π. Η ΛΕΞΙΣ, 5,6,2003